Low-code i no-code to dwa nowoczesne podejścia do tworzenia oprogramowania, które powstały jako odpowiedź na rosnące zapotrzebowanie na hiperautomatyzację i przyspieszenie digitalizacji procesów biznesowych. Wiele przedsiębiorstw boryka się dziś z niedoborem wykwalifikowanych programistów, a listy projektów IT czekających na realizację wydłużają się z roku na rok. To opóźnia rozwój, podnosi koszty i spowalnia tempo wprowadzania nowych produktów na rynek.
Spis treści
Aby przełamać te bariery, organizacje coraz częściej sięgają po rozwiązania low-code i no-code, które umożliwiają szybsze tworzenie aplikacji i automatyzację procesów nawet przy ograniczonych zasobach technicznych. To wpisuje się w szerszy trend transformacji cyfrowej, w którym kluczową rolę odgrywa m.in. AI marketing oraz rozwój marketing automation w e-commerce.
Czym charakteryzuje się podejście Low-Code?
Low-code to metodyka szybkiego tworzenia aplikacji (RAD), w której większość kodu generowana jest automatycznie poprzez wizualne edytory, gotowe komponenty i interfejsy typu „przeciągnij i upuść”. Kluczową różnicą w porównaniu z no-code jest to, że użytkownik może ingerować w logikę aplikacji, dodając własne fragmenty kodu np. w JavaScript lub SQL.
Dzięki temu low-code zapewnia elastyczność, skalowalność i możliwość tworzenia złożonych rozwiązań, bez konieczności ręcznego kodowania wszystkiego od podstaw.
Przykłady zastosowań Low-Code:
- Budowa zaawansowanych platform do zarządzania procesami biznesowymi (BPM).
- Tworzenie złożonych aplikacji mobilnych i webowych.
- Rozwijanie narzędzi międzydziałowych (np. systemów HR, workflow, oceny pracowników).
- Integracje z aplikacjami chmurowymi, API i systemami legacy.
- Wykorzystanie elementów AI, Machine Learning i automatyzacji RPA – co wpisuje się w szersze zastosowania sztucznej inteligencji w biznesie.
Czym wyróżnia się podejście No-Code?
No-code jest również przykładem podejścia RAD, ale nie wymaga pisania jakiegokolwiek kodu. Cała logika aplikacji tworzona jest za pomocą wizualnego interfejsu – zda się to idealne dla użytkowników biznesowych, którzy nie mają doświadczenia programistycznego.
To świetne rozwiązanie do tworzenia prostych aplikacji, automatyzacji i szybkiego prototypowania – szczególnie w środowisku omnichannel, gdzie liczy się spójność doświadczeń użytkownika. Więcej o tym podejściu przeczytasz w artykule Omnichannel – jak wpływa na doświadczenie klienta?
Przykłady zastosowań No-Code:
- Formularze samoobsługowe dla pracowników lub klientów.
- Niestandardowe panele i dashboardy analityczne.
- Aplikacje webowe i mobilne o nieskomplikowanej logice.
- Proste systemy CMS lub narzędzia zarządzania przepływem danych.
No-code umożliwia tzw. citizen development — czyli tworzenie aplikacji przez osoby spoza działu IT. Rozwiązania te mają duży wpływ na poprawę customer journey i doświadczenia klienta
Automatyzacja i środowiska pracy
- Platformy Low-Code (LCAP) oferują zaawansowane środowiska programistyczne (IDE), API, moduły integracyjne i szablony kodu. Najczęściej są dostarczane jako platformy chmurowe typu PaaS.
- Platformy No-Code (NCDP / CADP) skupiają się na pełnej wizualizacji procesu tworzenia — całość aplikacji budowana jest poprzez interfejs drag-and-drop.
Podobieństwa i korzyści Low-Code oraz No-Code
Oba podejścia wspólnie:
- Demokratyzują technologię — umożliwiają tworzenie aplikacji szerokiej grupie użytkowników.
- Przyspieszają rozwój i wdrażanie rozwiązań.
- Zmniejszają zaległości w działach IT.
- Ułatwiają prototypowanie i iteracyjne testowanie pomysłów.
- Poprawiają komunikację między IT a biznesem, tworząc wspólny język wizualny projektowania, zwłaszcza tam, gdzie ważne jest UX i doświadczenie użytkownika.
Kluczowe różnice: Low-Code vs. No-Code
| Właściwość | Low-Code | No-Code |
| Główni użytkownicy | Programiści & zespoły IT | Użytkownicy biznesowi (citizen developers) |
| Zastosowania | Złożone aplikacje, integracje, skalowanie | Proste aplikacje i szybkie wdrożenia |
| Prędkość wdrożenia | Szybka, ale wymaga pewnej wiedzy technicznej | Bardzo szybka i intuicyjna |
| Elastyczność | Wysoka – możliwość dopisywania własnego kodu | Ograniczona – oparta na gotowych elementach |
| Ryzyko „shadow IT” | Niskie (kontrola IT) | Wyższe (może powstać równoległa infrastruktura) |
| Skalowalność | Wysoka i stabilna | Ograniczona do mniejszych przypadków |
Kiedy wybrać Low-Code, a kiedy No-Code?
Wybierz Low-Code, jeśli:
- Aplikacja ma być złożona, niestandardowa i wysokiej jakości.
- Wymagane są złożone integracje z systemami ERP/CRM lub infrastrukturą chmurową.
- Projekt obejmuje krytyczne procesy w dużej organizacji.
Wybierz No-Code, jeśli:
- Aplikacja jest prosta i wewnętrzna (np. formularz zgłoszeń).
- Liczy się szybkie wdrożenie i testowanie pomysłów.
- Użytkownicy tworzący aplikację nie mają doświadczenia programistycznego.
Która metoda jest lepsza?
Nie ma jednego, uniwersalnego zwycięzcy. Low-code i no-code uzupełniają się, a nie konkurują. No-code pozwala przyspieszyć digitalizację i odciążyć zespoły IT, umożliwiając tworzenie prostych rozwiązań przez użytkowników biznesowych. Z kolei low-code zapewnia skalowalność, kontrolę i elastyczność, niezbędną przy budowie bardziej zaawansowanych systemów. Najbardziej dojrzałe organizacje korzystają z obu podejść równolegle, wybierając je w zależności od złożoności projektu i potrzeb biznesowych.
